Tokyo:Sonunda Masal Şehrinde

Bilmiyorum.Gerçekten bilmiyorum
dedim sadece

Ben artık kararsız cevaplarla yetinemiyorum.Bana bir şey söyle.Karar vermek gerek.Bunu istiyorum.Böyle şeyler de.Beklemem gerekiyorsa beklerim.
dedim.Kerim bana daha sıkı sarıldı.Cevap çok önemliydi.Aslında neden bilmiyorum ama korkuyordum...

Sanırım Beklemen gerek
dedim sıkıntıyla.Kızları anlamaya çalışmak dünyanın en gizli seri katilini bulmaya çalışmaktan zordu.

Tamam.Sanırım bunu yapabilirim ama Allen söz veremem...Sanırım...Şimdilik olayları akışına bırakmalıyız.
dedim ve telefonu kapadım.Daha fazla konuşabileceğimden emin değildim.Öylece boşluğa bakıyordum...

Bu en iyisi
dedim sadece yağmur hızını arttırdı

lulu neredeydi acaba?içimde bir boşluk vardı.bir şeyler unnutmuştum...tabi ya!bu gün onu kaybettiğim gündü.kardeşimi.nasıl unutabilmiştim?hemen bir not yazıp kapıya bantladım. koşarak odadan çıktım.yağmur yağıyordu.sırılsıklam olmaya başladım.koşarak onu gömdüğümüz,büyükannemin evinin yakınındaki mezarlığa gittim.öldüğünde 5 yaşındaydı.odasının penceresinden düşmüştü .mezar taşına yaklaşırken birilerini gördüm.büyük annemdi bu."büyük anne!!"diye bağırarak koştum ve ona sarıldım.ağlamaya başladım. oda ağlıyordu.
"iyimisin canım benim"dedi bana.
"evet.evet iyiyim.seni özlemiştim"diye karşılık verdim.bir süre oturduk.
"lulu nasıl?"
"iyi büyük anne.ıslanmışsın.hasta olmadan eve gidelim"dedim
evine vardık.bana çay getirdi.bir yudum aldım.
"onu özlüyormusun"diye sordu.
"evet.hemde çok."dedim.saate baktım.
"gitmeliyim"dedim.ona sarıldım.
"yine gel canım"dedi
onu çok seviyordum.küçükken kardeşim uyuyamayınca,ona şarkı söylerdim.mırıldanarak otele geri dönmeye başladım.
"karanlık korkutmasın seni.elini tutuyorum.sabah olacak yine,yine güneş doğacak..."

Başım ağrıyordu.Hemde çok.Eve vardığımda odaya girdim ve yattım uyumam gerekiyordu
Uyandığımda saat 1 di.Ne zaman yattığımı bile bilmiyordum.Doğrulmaya çalıştım çalışır çalışmaz ise aniden bayıldım

kardeşimi düşündükçe gözlerimden yaşlar boşanıyordu.durdum ve mezara geri dönmeye başladım.yolda bir bahçeden sarkmış kırmızı güller gördüm.bir dal kopardım.kapıdan girerken mezar taşında birini gördüm.luluydu bu.arkasından gelip sarıldım.daha çok ağlamaya başladım.

Kuzene sarıldım.Bazen konuşmamak en iyi tesellidir.Onu sımsıkı sardım.Nefret ediyorum.Birinin ağlamasından.Bugün olaylardan.Gülmek istiyorum.Yaşamak istiyorum.
Bazen boğuyor her yer beni,
Kaçmak,saklanmak istiyorum,
Unutmak,hatırlamamak,
Ama olmuyor,
Geliyor boğuyor beni,
Bir şekilde,
Acı veya karamsarlık,
Korkutuyor beni,
Bir daha gülmeyeceğim
Diye.Hissedemeyeceğim diye.
Bazılarını özlüyorum,
Ama onlar daha iyi bir yerde,
Diye umut ediyorum.
Onları bırakıyorum,
Tutmuyorum,üzmüyorum,
Mutlu ediyorum,
En azından,
Onları,çünkü,
Yaşarken,
Mutlu olmak zor...
diye fısıldadım kuzinin kulağına.İşte o an içimi bir huzur kapladı.Tuhaf bir huzur bu.O an kendimi bu dünyadaki en huzurlu varlık gibi hissettim işte.En bilge varlık.En mutlu varlık.Ne tuhaftı halbuki durumum bunu hissetmek için,yağmurun altında mezarlığın başında,kuzenim ağlarken ben böyle hissediyordum.İnsan çok karışık bir şey,birkaç ömür bile yetmiyor onu çözmeye...

ağlıyordum.deliler gibi ağlıyordum.ona sımsıkı sarıldım.aniden gözlerim büyüdü."sen...sendin. yıllarca seni onun yerine koydum.onun için bu günü neredeyse unutuyordum.sen vardın."daha çok ağlamaya başladım.mezara dönüp"BENİ NEDEN BIRAKTIN??"diye bağırdım.elimdeki gülü mezara diktim.mezar taşını öptüm.kardeşimin ölüm yıl dönümlerinde böyle olmam ama bu gün böyleydim.nedenini bilmiyorum.mezardan çıkarak koşmaya başladım.

Kafam da aniden bir yumruk hissettim, Ve bana yumruk atanın yüzüne bir tane yapıştırım
Vurmayı kes abi bozuncusu
Kapa çeneni
Aptal

Telefon
Tam da zamanı
dedim.Abim koşarak bana doğru geliytordu.Ona bakmadan bir yumrukla yere devirdim
Merhaba Lulu

Beni iyi dinle.Bak sana çok tuhaf gelecek ama söylemeden edemeyeceğim.Kararın ne olursa olsun senle arkadaş kalmak isterim.Çıktığım bütün erkeklerle ayrıldığımda arkadaş kaldık.Bazıları hala arkadaşım ve bazıları hala bana yakın.O yüzden arkadaş kalabilir miyiz?
dedim ve kendi kendime gülümsedim.

elbette evet.Aksi gerekten saçma
Dedim sadece.Neden aniden bunu söylemiştiki?

İnsan hayatta fazla insan kaybediyor.Bırakmak zorunda kalıyor onları,onlarla kavga ediyor,tartışıyor,ağlıtıyorlar birbirlerini,bazen sadece saçma nedenler yüzünden.En azından birini kaybetmek istemiyorum.
dedim.Yalan değildi.3 kez en yakın arkadaş dediğim insanlar beni aldatmış,bana gülmüş,beni kullanmış ve beni bir kenara fırlatmıştı.Çoğu erkek kalbimi kırmıştı en başta.İnsanlar bana bakıp,gülmüştü.Benle dalga geçmişlerdi.Eskiden aldırırdım ama aldırmıyorum artık.Kim mükemmel ki?Kim harika ki kendini herkesten üstün görüyor?Kim bu kadar güzel ve çekici de bir erkeğe göz koyunca öbür kızları küçümseyebiliyor?Ne saçma...Hayat...Ne saçma bir hikaye...

nereye koştuğumu bilmiyordum.bir pastanenin önünden geçtim.lulu ve benim en sevdiğimiz pastadan aldım.otele gittim.yüzüm yağmurdan ve gözyaşlarından ıslak olduğu için saçlarım yanaklarıma yapışmıştı.odaya girdim..luluyu aradım.meşguldü.yün yumağını hatırladım bian.deli gibi odanın içinde dönüp ufaklığı aradım.sonunda dolabın içinden gelen cılız bir miyav sesi duydum.hemen kucağıma alıp yatağa uzandım ve yarı ağlayıp yarı kahkaha atarak ufaklığı sevmeye başladım.

Saçmalık.Arkadaşlık farklı bir şeydir.Hemen kırılamaz
dedim sadece yatağa oturdum ve kitaplarımı incelemeye başladım

Ya,ya sen öyle düşün..
diye mırıldandım.Sonra aldığım şeylere para ödedim.Sonra kafeden kalktım.Hotele gidiyordum,kuzi herhalde oraya gitmişti.Yani öyle umuyordum.
Eee,napıyorsun?
dedim gırgır olarak.

üstüme kuru birşeyler giydim.sonra banyoya gittim.yansımamda gözlerime baktım. ağlamaktan kızarmış olması hariç,kardeşimle aynılardı.sinirlenip elime geçen ilk şeyi aynaya fırlattım.sonra banyodan çıktım.yün yumağının kuyruğu kabarmıştı.sanırım kırılma sesinden korkmuştu.onu okşayarak sakinleştirdim.yatağa yattım.ve birsüre sonra uykuma yenik düştüm.

hiç.
dedim
Ama gerçekten hiç.Yaptığım tek şey sennle konuşmak.Sen ?

Yağmur altında hotele doğru yürüyorum.Kuzenimi bulmalıyım,kardeşinin ölüm yıl dönümü de bugün,sarsıldı.Gerçekten kapamalıyım.
dedim ve telefonumu kapadım.Hotele doğru koşmaya başladım aynı anda.